Bugün size dün izlediğim ''Uzun Hikaye''adlı filmi anlatıcam.Aslında blogun temasında film yok.Ama o kadar yazmak istedim ki,anlatmasam paylaşmasam içimde kalırdı.Film haksizliga tahammullu olmayan bu nedenle de bulundugu yerde kalıcı olamayan,göçebe bir hayat süren ama tüm bunların yanında karısına ve cocuguna çok düşkün olan bulgaryalı Alinin hikayesini anlatıyor.Bulgaryalı Ali yi Kenan İmirzalıoğlu oynuyor.Ama o bildiğimiz sürekli intikam dizilerinde izlediğimiz sert,agresif mizaclı Kenan İmirzalıoğlu degil.Sürekli gözlerinin içi gülen,mutluluk ve umut saçan birini canlandırıyor bu sefer.Öyle yakışmış,öyle de güzel oturmuş ki rol üstüne.Tuğçe Kazaz da Alinin karısı Münireyi oynuyor.Fakat ben sevmedim.Olmamış rol üstüne,çok eğreti kalmış.Yarım şive yapıyor sonra hoop İstanbul agzına kayıyor falan.Daha iyi üstesinden gelebilecek biri seçilmeliydi bence.Onun dışında Altan Erkekli,Güven Kıraç ve Damla Sönmez gibi bir çok oyuncuda rollerine cuk oturmus.
Ama bunlar işin çok teknik kısımları.Gelin ben size izlerken ne hissettiğimi anlatayım.Filmin başlarında insanların hayatında pek çok zorlukların olabilecegini ama aşıksanız ve asık oldugunuz insan yanınızdaysa her seyin ustesinden gelebileceğiniz anlatılıyor.İçiniz ısınıyor yavaştan.Alinin çocugunun yerinde olmak istiyorsunuz izledikçe.Ah ah keşke bu kadar aşk dolu sevgi dolu bir ailede büyüyebilseydim diyorsunuz içinizden.Sonra dram karışıyor filme.Gözyaşı giriyor devreye.Yanınızdakinin elini tutup ''İyi ki yanımdasın''deyip doyasıya aglayabiliyorsunuz çoğu zaman.O yüzden sevdiğinizle gitmenizi öneririm.O duyguyu paylaşmak o kadar mükemmel oluyor ki...Hep de aglamıyorsunuz tabi.Ali yaşanan onca dram içinde hep komik,hep neşeli.Baba oğul çatışmaları da kimi zaman üzücü kimi zamansa komik bi hal alıyor.Gözlerde yaş,güldüğünüzde oluyor coğu zaman.
Uzun lafın kısası arkadaş!Bu filme gidin.Duygularınızın bu filme ihtiyacı var.Gidin izleyin.
